''තිලානි වගේ මිතුරෙක් ආය කොහෙන්වත් හොයාගන්නද?'මේසේ සිතුවත් කෙසේ හෝ ඇයට තිලානිගෙන් වෙන්විමට සිදුවේ''''සුසුමේ හැගුමත්
මිතුරේ හැගුමත්
නැත වරමක්
ඔබ සමග හිදින්නට වත්''මේසෙ පියුමිගේ සිතේ ඡනිත වුයේ එදා රාත්‍රියේ දිය.ඒ ඇයගේ මිතුරිය තිලානි තමන්සමග සිටින අවසන් තප්පර කිහිපය බැවිනි.ඒ ඇය මිලගට පැමණෙන ගවන් යනයෙන් මේ මිතුදම නැති වෙන නිසාය.
''තිලානි මේ තිරණය ගත්තේ......ම්හ්....ඒක දිග කතාවක්.මෙකට වගකියන්න ඕනි සමිර වෙන කවුරුවත් නෙමෙයි.''
සමීර හා තිලානි කියන්නේ ප්‍රේම කුරුල්ලෙක් හා කිරිල්ලියක්.සිතුවිලි අතර දග කරමින කෙලිලොල් වයස පසුකරමින් සිටි මේ දෙදෙනම මෙහෙම දෙයක් වෙයි කියලා සිහිනෙන් පවා නොසිතන්නට ඇත.කිමද දෙදෙනා දෙදෙනාටම වෙන්නොවන බැදිමක් ඇති දෙදෙනෙක් විය.
''ඔය තිරණය වෙනස් කරගන්න බැරිද තිලානි''
''මේච්චර ආදරයක් ,කාටවත් නෑ''(හඩමින්)
ඇයගේන් වැටෙන කදුළු වලට වගකියන්න සමිර කියා කදුළුද ඇයට සාක්ෂි දැරුවේය.පියුමිට දැඩි ආවේගක් හා දුකක් ඇතිවුයේ එනිසාය.පියුමි සැමවිටම උත්සහ දැරුවේ ඇයගෙන් සමිරගේ මතකය නැතිකර දැමිමටයි.නමුත් පියුමි අපොසත් විය.කිමද සමිර දලා ගියත් ඇය තාම ඔහුට ආදරය කරන බැවින්ය.තිලානි මදක් අහස දෙස බලා සිටියදි අහසේ දිදුලන ලද තාරකාවක් විසින් සමිරගේ මතකය අවදි කලේ ය.
'''' එදා හරිම ලස්සන දවසක්.හිරු කලින්ම පායලා කුරුල්ලන්ගේ නාදයෙන් අපි දෙන්නාටMEETකිව්වා වගේ තමයි මට දැනුණෞ. සමිර මට එදා අපේ කැම්පස් එකේ තියන ලස්සනම තැන එතමයි 'අඹගස් වත්ත'එතන දි තමයි අපි දෙන්නා මුලින්ම හම්බ වුනේ.සමිර එදා මා හම්බවෙලා හිටියේ හරියට ගැනු ලමයෙක් වගේ පුදුම ලැඡ්ඡාවක් නේ තිබුනේ.ආ...මම එදා හරියටම 8.00 විතර අඹගස් වත්තට ආවා.හැබැයි එයාට එදා වැඩක් තිබුණ නිසා එන්න බැරිවුණා.මම එකට ගොඩක් දුක්වුණා.කොටින්ම මම රැට කැම කැවෙත් නැ .පසුවදා ඔහු ඇවිත්,''''
'' ආ....ඔයා ආවද?මං හිතුවේ එන්න අමතක වෙන්න ඇති කියලා.මොකද දැන් කුමාරි හාමි දොස්තර නොනා කෙනෙක් වෙන්න යන්නෙ''
''ඇයි ඔයාmedical college ආවේ කොන්දොස්තර කෙනෙක් වෙන්න ද?''
''මොකද මේ කුමාරි හාමි කවදාවත් නැතිව තරහයින් වගේ''මොකද .....! මොකද තමයි ,මොනා ද වේලා තියෙන්නේ සමිර .ඔයා හරිම නරකයි.ඊයේ ඔයා මාව රස්තියාදු කෙරෙව්වා''
''අයියෝ ...!එකද මේ ඕක පොඩි Seenඑකක් නේ ගනන් ගන්න එපා පැටියො''
''ඔයානම් කියයි මට හරියට දුක හිතුනා. ඔයා හිතනවාද මට ඔයාව අමතක කරන්න පුලුවන් කියලා''
මං හිතන්නේ..........පුළුවන්(සිනා සෙමින් කියා දුවයි.)සමිරගේපිටුපස තිලානි දිව යයි.දෙදෙනා පුංචි ළමයි දෙනනෙක් අල්ලන් සෙල්ලම් කරසේ දිවගියේ ඉමහත් සතුටින් ය.
ඒ අතිත මතකය සමග තිලානි යලිත් අළුත් වුණා යැයි සිතිනි.නමුත් ඇයගේ දුකට එය ඇවිලෙන ගින්නට පිදුරු දාන්නාක් මෙන්ය.උනපු කදුලැලි එය පසක් කළාය.කෙසේවෙතත් තව පැය කින් හෝ දෙකකින් සමිරගේ මතකයෙන් ඇත්වි ඕස්ට්‍රේලියාව බලා පිටත් වේ.නමුත් ඇයට මේ මතකය සදාකාලීක වි අවසන්.
'' තිලානි,අහපං බං .උඹ ඕස්ට්‍රේලියා ගියා කියලා සමිරව හම්බ වෙන්න නැනේ ඉතිං ඒහින්දා...හිටපං''මොනවා ''උනත් මම යනවා බං මම මෙහෙහිටියොත් පපුව පැලිලා මං මැරෙයි...''(ඉකි ගසා හඩයි.)
සමිර කියන නාමය තිලානගේ හදවතේ දොරගුලු ඇර අවසන් එනිසා සැමද එය සිහිවටනයකි.සමිර ඇයව දමා ගියේ ඇයි? තිලානිටත් තියෙන එකම ගැටලුව මෙයයි.තිලානිගේ හිත සමිරගේ අවසන් හමුවු දිනය සිහිවෙයි.එදා හරිම අදුරු දවක්.වැහි වළාවන්ගෙන් මුළු පෙදෙසම වෙලා සිටියේය.
'' සමිර ඔයා මට එන්න කිව්වෙ... මොකක් හරි හදිස්සියක්ද?''
''ඇත්තටම....ඔයා මේක මගෙ කටෙන් පිටවුණාම ඔයා මගෙන් මොනාවත් අහන්න එපා''
''දුක හිතෙන දෙයක් නම් නොකියා ඉන්න.අපි වෙන දෙයක් ගැන කතා කරමු.''
''නෑ තිලානි,මෙක පොඩ්ඩක් අහගන්න හොදින් මට හැමදේට ම හිටියේ ඔයා.එත් මට මගේ හැම දේම නැතිවුණා.කොටින්ම මට මගේ කියලා කවුරුත් හිටියේ නැහැ.අම්මත් මාව දාලා ගියා.ඔක්කොම මාව දාලා ගියා''(හඩමින්)
''එත් සමිර, මං ඔයාට ඉන්න වනේ''
''වැඩක් තිලානි ඔයාව මට කවදාවත් හම්බ වෙන්නැ,ඒනිසා අපි සම්බන්දේ අත් හරිමු.''මොනවද සමිර කියන්නෙ මේ සම්බන්දේ නතර කරන්න එයා මේ...........''(හඩමින්)
''දැන් හොදටම ඇති,මට මාවවත් හිමි නැති එකේ ඔයාව .නැ තිලානි...ඔයා යන්න ඔයාට හොද කෙනෙක් ලැබෙවි'' (කදුළු වැටේ)
මේය ඇසු තිලානි හඩමින් දිව ගියාය.ඇයට කිරිමට කිසිවක් නොතිබුණි.හැඩු රුව නිසා ඇය මලානික වු පිස්සියක් බව ඇතට පේනිය.ගසක් මුල හිද හඩමින් එම හොරාව ගත කලේ මහත් වේදනා වෙන්ය.සියත් දහසක් බලාපොරොත්තු මැද්දේ සිටි තිලානි සමිර ගැන සිතමින් දින ගතකලේ නිරාහාරවය.
කතා බහක් නැති
